نەرمەی باران

وەرگێڕاوی بەشێک لە شێعرێکی فێدێریکۆ گارسیا لۆرێکا [ لە فارسییەوە ] زەردەیەکی هات  لە دوورەوە زەریا کەف و کووڵ بوون بە ددانەکانی و ئاسمان، لێوەکانی - خەریکی چ دەفرۆشی کچی سینە رووتی خەمبار ؟ - ئاوی زەریاکان دەفرۆشم .. کاکە! - تێکەڵاوی خوێنت چت پێیە کوورە رەش ؟ - ئاوی زەریاکانم پێیە .. کاکە! - سۆرایی ئەو ئەسرینانەت لە کوێوە دێن دایە گیان؟ - ئاوی زەریایان دەبارێنم کاکە! لە کوێیە سەرچاوەی بێ سنووری ئەو تاڵیە و دڵی من ؟ - گەلێک تاڵە ئاوی زەریایان کاکە! زەردەیەکی هات لە دوورەوە زەریا کەف و کووڵ بوون بە ددانەکانی و ئاسمان، لێوەکانی Apr 2014

( وەرگێڕاوی سەربەستی شێعری ترانە تاریک ی احمد شاملو ) بە دەم نەخشی قوورقووشمی بوومەلێڵەوە کپ و مات وەستاوە شۆڕەسوار و پەرێشان دەکات هەناسەی سروە پژووی دە مەحەننەکانی خوایە هاوار! وەستانیان بۆ نیە خێڵی دە شۆڕەسواران کاتی خەتەر لەبەر دەم پەرژانی دە وان سووتاوێ وەستاوە هەرابڕان کیژ و دەبزوێنێ ئەنگووستانی سروە ناسکە داوێنی خوایە هاوار! بێدەنگیان بۆ نیە کیژ و کاڵ کاتێ رووسار و کەلەلا ئیختیار دەبن گەورەپیاوان Apr 2014

وەرگێڕاوی شێعرێک لە (( نەزار قەببانی )) حاشا  لە بەرامبەر خەڵک دا دەڵێم کە تۆ خۆشەویستی من نی لە قووڵایی دەروون, دەزانم چ درۆیەکی گەورەم کووتووە دەڵێم کە لە نێوان ئێمە دا چ شتێک رووی نەداوە! بەس بۆ وەی لە کێشە بە دوور بین  حاشا لە قسە و باسی ئەو ئەوینە دەکەم  مێژووی رازاوەی خۆم بە یەکجاری وێران دەکەم گێلانە بێ تاوانی خۆم رادەگەیێنم ئارەزووی خۆم دەکووژم دەبم بە سۆفی بەرامی خۆم دەکووژم و لە بەهەشتی چاوەکانت خۆم حەشار دەدەم ... خۆشەویستم ئەمن دۆڕاوی ئەو کایەیەم و دەگەڕێمەوە لە چەشنی شەو کە - تەنانەت گەر بیشێهەوێت - ناتوانێت حاشا لە ئەستێرەکانی بکات وەکوو زەریا کە چۆن ناتوانێ حاشا لە کەشتییەکانی بکات Mar 2014

می بریَم به پیچیدگیِ خودت بیراهه ای ساده و پرمنگ گرگ و میشی که فقط خودت ایستادی و مهی سنگین و هوائی نه سرد و نه انکاری روزنه ای از وهم که از نُه توی پیچ اندر پیچ انگشتانت به صراحت سیب اشاره میرود و ناگهان به هیجان وحشتناک لبهایت میرسم که رویداد بی پایان بوسه های بی حجابست که همه نه عشقند و نه باستان دیرآمد دیداری که به موازات دلدادگی به اصالت عشوه گری نقبی زده باشند و ناگهان ، اندوهناک و گواراچیزی آغاز میشود از وصال از جسارت از سنگینی بازنگشتن از هر چیز سختی که مسیر پروانه ها را عوض میکند هنوز به آرامی برف میبارد و من و تو به لیاقت زمستان روبان های رنگی آویخته ایم ببین ! همه اندام مرا تبی داغ فرا گرفته در رسوائی انگشتانت استحاله ام کن یا لبهایت را از روی شعرهایم بردار 1386

21ی نووامبری سالی 488ی زایینی ـ یانی 1360 سال به ر له ده رچوونی مانیفیستی کومونیزم له لایه ن کارل مارکسه وه ـ مه زده ک بیر ورا ئابووری و کومه لایه تییه کانی که جوریک سوسیالزمی ده گرته وه ده ربری و ده ستی به بلاو کردنه وه یان کرد . مه زده ک کوری بامداد که ماموستایه کی ئایینی زه رده شتی له شاری ئیسته خری فارس بوو پیی وابوو که باوه ره کانی لیکدانه وه یه کی راسته له فیرکارییه کانی زه رده شت و ئامانجی به خته وه ری مرووه و کاتیک ئه و به خته وه رییه پیک دی که یه کسانی ئینسانه کان دابین بکری . له هه وه له کانی سه ده ی 19وه که بیر و باوه ره کانی مه زده ک له لایه ن بیره وه ران و میژوونووسانه وه لیکدراوه ، روژی 21ی نووامبر بو رووناکبیرانی چه پی روژیکی پیروز بووه . مه زده ک که باوه ری به خوودا بوو ده یگووت بو دابین کردنی یه کسانی له ناو ئینسانه کان ده بی خاوه ندارییه کان گشتی بیت و هه ر که س به پیوانه ی پیداویستیی خوی له به رهه م و ده سکه وته کان که لک وه رگریت . خوودا ئینسانه کان له کاتی له دایک بوون دا یه کسان ده خوولقینی و ئه و یه کسانییه له ماوه ی ژینییان دا ده بی بپاریزری . ئا

باله نده یه ک سه د باله نده شه پولی بالنده بارینی باله نده له نه بوون له سه رسامی پچرا گه روم له نه بوون کاتی هه لفرینه کاتی هه لفرینه چ ریگه یه کی دوور چ شه قامیکی بی سه ره تا که ناگه ریمه وه شیعریکم بو بخوینه وه پراوپری گه رووی هه لاتنی بی گه رانه وه م شیعریکم بو بخوینه وه کاتی هه لفرینه........  1383 

هه ر وه رزیک بی ده ت خوینمه وه هه ستت ده که م هه ر شیعریک بی هه ر ولاتیک بی له سه ر خاکت ده ژیم ده ت پیوم به دل به کوول هه ر ریگه یه ک بی هه ر ئاویک بی له ناخت دا نووقم ده بم هه موو گه لاکانم هه ر دارستانیک بی ، هه ر دیوانیک بی ره شه مه ی /1378

من به دنبال سلسله ی بارانِ پاییز محو می شوم محو می شوم و پی در پی سراغ نفس های تو را می جویم از سرما از تیغ سرد آخرین زجه های آبان از هر آشنا و نا آشنایی که گذری به این مسیر پر اشتباه بزند من به گمراهی این رایحه های سرگردان سری میزنم بالاخره از چیزی ، که نمی دانم چیست حرفی خواهم شنید Nov 2011

روی دیوار خانه مان روی دیوار خانه تان اضطراب کدام مهتاب لابلای عشوه های حوض چشمان دلبری  چه سرگشته این شاعر شب های سراغی از باغچه های عاشقی سیب این پائیز را بو کشیده ای ؟ دیوانه ات کرده بوی سیب این پائیز ؟ این پائیز ، همین پائیز ! فرصت چیزی داشتی شبیه سیبی یا ....  همان سیب را ؟  دیوار به دیوار  سر کار گذاشته ای مهتاب و دلبر و پائیز و همه و همه را  برف هنوز می بارد و تو ... ! همه ی شهر عطر سیب را پاشیده روی دیوار خانه تان روی دیوار خانه مان روی همه خاکستری هایی که منتهی می شوند به فصلی از سرگشتی  و تو ؟ کجایی دیوانه ؟   آبروی سیب را دادی به نسیم  دیگر انتهای یاقوت است نه برف ، نه نسیم ، نه سیب و نه احمد ، نه درویش و نه هنر کسی ازجزئیات پائیز ، چیزی برای حیرانی تو ندارد  دستان تو خالی ست تو همه ی سیب را مفت باختی  jun 2011

همچو بارانی در واماندگی و درناهای بی قرار  در تنها فرصت خدای برآمده از سماع باران کسی چیزی نگوید کسی نشنود کسی نبیند من به سرزمین درویشان من به سرزمین درویشان ساکت من به سرزمین درویشان نسیم آشوب  ره یافته ام  شیخ من خدائیست  که دخترش سبوی همه مستی های عمرم را از چشمه شراب چشمش  لبریز و لبریز و آنقدر لبریز کرده که گوئی سرزمین این درویشان مست نسیم آشوب  در امتداد فصل شراب گسترده است  نه من چیزی میگویم نه کسی چیزی میشنود خدای من دختر شیخیست  که با کمند پریشان درویش مست از حسرت بوسه ای  نوای سماع همه درویشان مست نسیم آشوب را مینوازد در سرمای صبحگاه این عاشقی لبان من فرو بسته از وصف حال شوریدگی  که این رسوائی زمزمه بی قراری های دُرنائیست  که به سرزمین درویشان ساکت به سرزمین درویشان مست نسیم آشوب ره برده است (( گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق ساکن شود بدیدم و مشتاق تر شدم )) jan 2011

همۀ آسمان پر از باران بود  و  تو نبودی  بوی بهار سراسیمه بود  و من تنها از پس هم خود را گم می کردم و می یافتم وهم بخاری که هر از گاهی میان من و باران تاریخی غمگین می ساخت مجابم میکرد به شعری یا دست کم گریه ای همه اش به گلدان پروانه ها فکر میکردم که جسارت شکستن و دیدن  عشقم را به باد داد و  پروانه ها را به کشتن در فاصلۀ ناگهان من و قطره های باران  امنیت جمله ای کوتاه و گریزیی شاعرانه یا ترسی یا هر چیزی تکرار میشد و تا انتهای پرستو تکرار می شد من در افق باران بودم  و فاصلۀ هر دو ریزش  وسوسۀ کوچۀ خیسی می شد که تو را بیشتر دوست می داشتم  در آن دیوانۀ باران ! تنهای پروانه ! تو نبودی و  حسادت فروردین رسوائییم را به تمام فصل ها نوشت jan 2011